Nazgowicz to piłkarska marka Jasła. Przypominamy wspomnienia zmarłego piłkarza i trenera wraz z archiwalnymi fotografiami [GALERIA]

Gdy małemu Edwardowi pierwszy raz dane było kopnąć piłkę, futbol nie przypominał tego, czym jest dzisiaj. Nie było pięknych stadionów, orlików, Ligi Mistrzów, brakowało sprzętu - o niewyobrażalnych zarobkach piłkarzy nie wspominając. Mimo to kopanie przyciągało, może nawet mocniej niż dziś. Było odskocznią od szarej codzienności, ale przede wszystkim rozrywką i rywalizacją budującą więź wśród chłopców.

Jasło też było inne, chociaż pan Edward ani się tu nie urodził, ani nie przeżył pierwszych lat życia. Pochodzi ze Szczakowej, dziś dzielnicy Jaworzna. Do Jasła zawitał w 1937 r., wcześniej, przez dwa lata, rodzina Nazgowiczów mieszkała w Krośnie.

Miłość do piłki narodziła się w nim za okupacji niemieckiej, na podwórku.

- Mieszkaliśmy na ul. Piotra Skargi, blisko kościoła farnego. Po lekcjach spotykaliśmy się z chłopakami na łąkach plebańskich, by biegać za szmacianką. Pierwszą porządną piłkę zdobyliśmy za sprawą Niemców mieszkających na plebanii. Przyszedł jakichś transport, który pomagaliśmy wyładować. Nagle dostrzegliśmy piłkę - i to z dziurką, nie sznurowaną. Po wymianie kilku podań wzięliśmy ją na bok i mieliśmy już czym grać

- wspomina z uśmiechem Edward Nazgowicz. Zabawa w futbol sprawiała chłopakom z jasielskich osiedli dużą przyjemność, mimo że była zabroniona.

- Gdy w oddali pojawiał się gestapowiec, trzeba było uciekać. Inaczej byłyby problemy

- tłumaczy pan Edward.

Po wojnie, gdy z Jasła zostały zgliszcza, Nazgowiczowie przenieśli się na ul. Śniadeckich. Zamieszkali w budynku obok huty szkła - miejsca pracy ojca pana Edwarda, Jana. Jako że tuż za oknami trenowali i grali Czarni, młody Nazgowicz w mig został „dzieckiem stadionu”. Piłka stała się dla niego wszystkim, choć do czasu zdania matury musiał godzić ją ze szkołą. Pierwszym klubem Edwarda był „Naprzód” Jasło, reprezentował go jako trampkarz, junior i senior - do czasu, gdy połączył się z „Czarnymi”. Ostre treningi młodego napastnika szybko przynosiły owoce, choć warunki do rozwoju nie były wówczas dla piłkarzy komfortowe. Przynajmniej w naszych stronach.

- Gdy mając 14-15 lat grałem w juniorach, na mecze jeździliśmy pociągiem do Gorlic, Krosna. A grało się... na bosaka. Tzn. my tak graliśmy, bo np. gorliccy juniorzy, walcząc z nami, mieli buty. Zresztą seniorzy nie mieli łatwiej, też występowali bez butów. Raz, jak pojechali do Rzeszowa zmierzyć się z Resovią, rywale użyczyli im swoich. Kilku chłopaków ani nie myślało otrzymanego obuwia oddać i przemyciło swoje pary do Jasła

- śmieje się Edward Nazgowicz.

W seniorach „Czarnych” zadebiutował w wieku 17 lat i szybko stał się jedną z najjaśniejszych postaci zespołu. Trenerzy nie bali się stawiać na dynamicznego młodziana, który z meczu na mecz błyszczał coraz mocniej.

- O tym, że zostanę zawodnikiem pierwszej drużyny dowiedziałem się w szkole. Profesorowie byli kibicami „Czarnych”. Pamiętam, jak na przerwie podszedł do mnie prof. Bogaciewicz i mówi, żebym przyszedł na trening, bo będę grać w seniorach. Debiut w Rzeszowie okazał się szczęśliwy, strzeliłem w nim bramkę

- opowiada pan Edward. Maturę zdał w 1951 r. Wspomina, że choć jeden z egzaminów przypadł na poniedziałek, za nic w świecie nie mógłby odpuścić niedzielnego meczu. - Dzisiaj byłoby to pewnie nie do pomyślenia - twierdzi.

W 1951 r. otrzymał powołanie do wojska. Nie spełnił marzeń o karierze lotnika, jednak dwa lata spędzone w mundurze wspomina z sentymentem. Szczególnie ówczesne przygody piłkarskie, gdyż jako wojskowy bronił barw klubów GWKS - z Lublińca, Częstochowy oraz Gliwic. Był także uczestnikiem Spartakiady Krakowskiego Okręgu Wojskowego (1953 r.). Po dwóch latach spędzonych w wojsku powrócił do Jasła i znów stał się jednym z liderów swych ukochanych „Czarnych”. Nie ciągnęło go w świat, chociaż chodziły słuchy, że w Gliwicach bardzo chcieli go zatrzymać, by grał dla miejscowego „Piasta”. Później otrzymywał oferty od różnych klubów z Podkarpacia, postanowił jednak być wierny temu z ul. Śniadeckich i reprezentował go aż do zakończenia czynnej kariery zawodniczej w 1972 r. Na koncie ma występy na różnych poziomach rozgrywkowych - do trzeciej ligi włącznie.

Gdy podjął decyzję o zawieszeniu butów na kołku, miał 42 lata. Piłki nie odstawił jednak naboczny tor, od tej pory udzielając się jako trener i działacz - nie tylko w „Czarnych”. Prowadził też zespoły LZS Czeluśnica, LZS Szebnie czy LKS Igloopol Jasło. W międzyczasie zaliczył kurs trenerski przy AWF w Krakowie. Od 1978 r. jego największą pasją stało się prowadzenie naboru oraz szkolenia najmłodszych zawodników przy MOSiR w Jaśle, z czego słynął przez lata i słynie do dziś. Znany jest też jako prężny animator piłkarski, organizator wielu klubowych i podwórkowych turniejów piłki nożnej oraz Jasielskiej Halowej Ligi Piłki Nożnej Szkół Podstawowych, której był inicjatorem (a później patronem). W 2000 r. stworzył ligę gimnazjalną.

Grono jego wychowanków robi wrażenie - przez dekady w zasadzie każdy chłopak z Jasła i okolic, który zaczynał trenować piłkę, robił to u Nazgowicza. Pan Edward bardzo cieszy się sukcesami podopiecznych (m.in. Mateusza Cholewiaka z pierwszoligowej „Stali” Mielec - obecnie Legia Warszawa - red.), z uwagą śledzi ich losy i trzyma kciuki, by wspinali się w piłkarskim świecie coraz wyżej. Choć nieco ubolewa, że nie wszyscy, którzy mieli papiery na grę, w pełni wykorzystali swój potencjał.

- Były duże talenty... Ale pamiętam także takich jak chłopak, który choć bardzo odstawał od kolegów, wypracował sobie najlepszy strzał z grupy. Pytam, jak to zrobił, a on: inni po prostu grają, ja robię to, co trener każe. U mnie trenować mogli wszyscy, nikomu nie stawałem na drodze do rozwoju

- mówi Nazgowicz.

Przez długi czas prowadził też drugi zespół seniorów „Czarnych”. Ten pierwszy miał na wyciągnięcie ręki, jednak nie zdecydował się być asystentem legendarnego Michała Matyasa.

- Musiałbym wtedy rzucić pracę w PSS „Społem”, gdzie kierowałem działem inwestycji i remontów

- tłumaczy.

Piłce zawsze oddawał całe serce, lecz aż do przejścia na emeryturę w 1996 r. poświęcał się jej tylko po godzinach. Także w okresie, gdy kontynuował rodzinne tradycje i zarabiał jako szklarz. Żona Maria i synowie Tomasz oraz Mariusz byli wyrozumiali dla pasji pana Edwarda - wiedzieli, jakie futbol ma dla niego znaczenie.

.......
Gdy w 2016 r. rozmawialiśmy z Edwardem Nazgowiczem, miał 85 lat. Już nie trenował, jednak piłka wciąż pochłaniała mu masę czasu. Jak „Czarni” grali przy Śniadeckich, zawsze był z nimi. Siedząc na trybunach, zastanawiał się, jak by to było, gdyby ówczesny jasielski zespół zmierzył się z tym, w którym on grał. Do takich rozważań brakowało mu już towarzyszy, większość kolegów z boiska odeszła. Regularnie gościł też na meczach innych lokalnych drużyn. O starych dziejach przypominały mu liczne odznaczenia państwowe i branżowe oraz piękne kroniki, w których z sercem dokumentował dzieje „Czarnych”.

Edward Nazgowicz przez wiele lat prężnie działał w Stowarzyszeniu Miłośników Jasła i Regionu Jasielskiego. Otrzymał tytuł „Zasłużony dla Miasta Jasła”. 2 stycznia 2019 r., podczas XVIII Halowego Turnieju Piłki Nożnej "Mela Cup" w hali MOSiR przy ul. Sikorskiego honory za wieloletnią pracę i trud wychowania młodzieży oddali mu wychowankowie, przyjaciele oraz sympatycy. Wydarzenie to dostarczyło Nazgowiczowi wielu wzruszeń. Panie Trenerze, kiedyś znów się zobaczymy. Spoczywaj w pokoju.